DE GEBOORTE VAN DE NIEUWE AARDE

Er waren ééns 3 prachtige Zonnen heel ver weg in de sterren. Zij stuurden pure gouden zonnestralen en door die stralen stuurden zij hele bijzondere kinderen naar velen planeten in het universum. En nu was ook de Aarde aan de beurt. Deze kinderen brachten altijd iets bijzonders op een planeet, want door hun puurheid straalden zij als diamanten. De Diamantkinderen wisten bijvoorbeeld hoe ze energie uit de kern van Moeder Aarde via hun voeten omhoog naar hun kruin konden laten stromen, waar deze zich vermengde met de Hemelse energie van de Vader. Als een kristallen tornado stuurden zij de helende energie uit hun handpalmen, ogen en 3de oog, naar allerlei zieke mensen, dieren, planten en het water van de Aarde. Het leek langzaam maar zeker alsof de hele Aarde begon te schitteren, want deze kinderen zonden stralen van Liefde en Licht; ook naar de andere Diamantkinderen toe.

Zonder dat de grote mensen, de mama’s en papa’s van de Diamantkinderen, het wisten, speelden ze in gedachten met elkaar. Zo toverden ze allerlei prachtige kleuren en konden ze in hun hoofdjes tonen zingen die gingen trillen. Deze tonen konden dansen en werden zo bijzondere, stralende figuren, die in elk hart van ieder mens het ijs deden smelten. Ze begonnen daardoor wakker te worden en ook hun hart begon met Liefde te stralen.

De kinderen konden allerlei dingen doen, die de grote mensen echt niet konden, omdat ze zo nog niet op zo’n liefdevolle manier konden denken, dat kwam door de slaap. De Diamantkinderen wisten hoe ze met de stenen van Moeder Aarde moesten werken. Ze maakten de stenen schoon and laadden ze op door de meest prachtige tonen naar ze te zingen. Ze wisten dat de stenen hierdoor de energie van de mensen in balans konden brengen. En hoe meer je energie in balans is, hoe minder vaak je ziek wordt!

De kinderen hadden meer bijzondere gaven. Zo voelden ze bijvoorbeeld al ver van te voren wanneer tante Pien, waar ze erg leuk mee konden spelen, naar ze toe zou komen, zonder dat ze dit konden weten! Tante Pien was een groot mens die, net als zij, kon praten met de dieren, planten, bomen, stenen en het water. Telkens wanneer zij er was, creëerden ze samen in gedachten allerlei kleurige figuren die nog lang in het huis, waar de kinderen woonden, bleven zingen, dansen en spetteren van energie.

Wanneer hun oom Theo op visite kwam, die altijd mopperde en bozig keek, ging hij weer helemaal blij en lief kijkend weg. Net zo als bij de andere kinderen die visite kregen, gingen de grote mensen ‘s nachts dromen dat zij met gedachten net zulke prachtige energievormen konden maken, en met Liefde ook alles konden doen wat de Diamantkinderen elke al dag deden.

Maar op een dag hoorden de kinderen Moeder Aarde kreunen van de pijn en allemaal vroegen ze: “Ben je ziek Moeder, wat is er met aan de hand?” Moeder Aarde hoestte en proestte en liet in beelden zien dat voordat de Diamantkinderen op haar wandelden, de grote mensen in hun halfslaap de meest verschrikkelijke dingen met haar hadden gedaan. Haar wouden gekapt, haar water vervuild, haar lucht van roet voorzien, veel te grote steden op één plaats van de Moeder gebouwd, vele vuilnisbelten - met heel veel nog te gebruiken spullen - op haar hadden gedumpt en dan maar niet te spreken over de oceanen!!! De kinderen zagen de beelden en voelden de pijnen die Moeder Aarde telkens en telkens weer had gevoeld.

Het erge van alles was dat de grote mensen dit helemaal niet hadden kunnen voelen, dat kwam omdat het vliesje van hun hart nog steeds bevroren was. Ze wisten niet ééns dat de Aarde hun Moeder was en de Hemel hun Vader. De meeste mensen wilden alleen maar hebben, hebben en nog ééns allemaal domme spulletjes hebben. Door dat ze bevroren waren, hadden ze vergeten dat ze eigenlijk al alles bezaten. Ze waren zichzelf kwijtgeraakt! Stel je voor dat ze wisten dat ze Moeder Aarde hoorden te bedanken en van haar hoorden te houden en weer met de bomen, planten de wind en de regen konden gaan praten en alles op Aarde eerlijk met iedereen wilden delen. Ja, dan zou Moeder Aarde ook heel graag weer met iedereen meespelen en gezond en blij zijn.

Zij is nu een prachtige levende oudere dame die ziek is en wacht tot ze straks, juist door de hulp van de Diamantkinderen, opnieuw geboren gaat worden. Zij had op deze kinderen gewacht want ze zou anders voorgoed verdwijnen in de Grote Leegte en dan kon niemand meer op haar leren en spelen. Ach arme Moeder Aarde!! Maar nu huilde ze van geluk dat Moeder en Vader God de Diamantkinderen vanuit de 3 Zonnen naar haar toe hadden gestuurd om de grote mensen wakker te maken, waardoor ze rustig opnieuw geboren kon gaan worden.

En zo begon het Grote Plan. Zomaar ineens verzonnen de kinderen om samen een heel groot Liefdesnet, een Diamantennet, te gaan maken met hun gedachtekracht. Weet je wel, zo één waar je bijvoorbeeld ook de mandarijnen en de sinaasappelen in bewaart. Zo stuurde ieder hun straal van Diamant in gedachten tot iets buiten Moeder Aarde, en zo kwam er binnen enkele jaren een net om haar heen met duizenden sprankelende Liefdesdiamanten. Precies op tijd moest het klaar zijn, zodat, als ze zich hard ging schudden vlak voor haar geboorte, zij toch niet zou verdwijnen in de Grote Leegte. Uit enorme dank vertelde Moeder Aarde de kinderen dat als het zover was, zij het aan alle beesten en andere energieën ging vertellen, zodat iedereen het zou weten wanneer het moment was aangebroken!

De kinderen werd gevraagd om, zoveel als ze konden, met de vogels, honden, geiten en andere beesten, de winden en de regendruppels te gaan praten. Toen ze daarmee begonnen, hoorden ze tot hun schrik dat veel dieren vastgehouden worden in hokken, doodgemaakt worden en daarna terecht komen in keurige pakjes in de supermarkt! Daar liggen ze te wachten tot ze gegeten worden. De beesten waren heel gelukkig dat er eindelijk ook eens naar hen werd geluisterd en ze begonnen te krijsen en bulderen van boosheid en verdriet: “Weet je, we zijn slaven en kunnen niet ééns echte beesten meer zijn. We krijgen eten, waardoor wij zo snel groeien dat je vel er van pijn doet. De menselijke beesten fokken zoveel van ons dieren dat ze ons vaak ook nog voor niets doden! Want als blijkt dat onze pakjes niet op tijd verkocht zijn, worden we gewoon tot iets anders vermalen. En zo is ons rotleven ook nog voor niets geweest.” En dus vertelden de Diamantkinderen hun ouders dat een beest ook een echt beestenleven verdient. Lekker buiten in de Zon, grazend op Moeder Aarde, die heel veel met de dieren praat en van ze houdt.

Daarna gingen de kinderen ook maar ééns met de planten praten en opnieuw moesten ze schrikken van wat ze allemaal hoorden. De groenten en het fruit vertelden aan ze: “Luister lievelingen, ook wij krijgen allemaal slechte rotzooi te eten, om maar zo snel mogelijk te groeien, het is puur vergif! Het erge is dat de mensen niet ééns begrijpen dat als ze ons op hun bordje hebben, ze ZELF het vergif op zitten te eten. Dom hè? En het heeft Moeder Aarde óók nog eens ziek gemaakt. De mensen zelf krijgen hierdoor allerlei ziektes, van grote bulten, tot en met dat ze niet eens meer kunnen voelen wie ze echt zijn. Wie verzint er nou zo iets? De mensen die dit voor de anderen verzinnen, zullen wel helemaal bevroren zijn, denk je niet?

Toen vertelden de planten dat de mensen niet ééns meer wisten dat als ze mooie klanken en tonen en hun Liefde elke dag naar de planten toe zouden sturen, alle andere giftige rommel echt niet meer nodig zou zijn om te groeien. De Diamantkinderen gingen toen thuis in de tuin, of tegen de planten in de woonkamer, in gedachten bijzonder mooie klanken zingen en ze de mooiste kleuren sturen vanuit hun Diamanten hart. Zuivere kristallen Liefdesstralen, waarop de planten begonnen te groeien als kool!

Op een dag was één van de Diamantkinderen aan het spelen dichtbij hele grote stenen in Peru en ineens hoorde ze een steen tegen haar zeggen : “Tja lieverd, vertel het de andere kinderen maar, wij Stenen van Wijsheid zijn de botten van Moeder Aarde en als jullie met z’n allen je best gaan doen, gaan we de echte geschiedenis van haar verklappen binnen een hele korte tijd. Ook wij zijn grote energieën en wij praten heel graag met jullie en als je ons aanraakt en je hebt in jezelf veel Liefde vergaard, vertellen wij steeds een stukje meer van de waarheid. Weten jullie van de helende energie die zich diep binnenin Moeder Aarde bevindt? Je kunt deze energie omhoog halen door het via je voeten je lichaam in te laten stromen tot helemaal naar het puntje van je hoofd. Deze helende energie werkt ook door ons heen. Leuk hé?” In dankbaarheid kuste het meisje de steen en vertelde het in gedachten aan al de andere Diamantkinderen. Die gingen overal op de wereld voelen en praten met hun eigen stenen en de hele grote stenen. En zo werd de puzzel steeds duidelijker voor de half slapende grote mensen.

De volgende stap was om de zeeën te gaan bekijken, en als eerste ontmoetten ze een schitterende witte Dolfijn, en die vertelde een moeilijk verhaal aan hen. De Dolfijnen waren net als de Diamantkinderen van een ver gelegen sterrenplaneet gekomen. Daar kon je in de Witte Tuinen als Dolfijnwezen leren wat je allemaal met gedachtenkracht en Liefde kan gaan maken. Dit blijkt allemaal energie te zijn en wanneer je geslaagd was voor je energiediploma, mocht je naar de Aarde gaan. Daar mocht je als een Dolfijn FIJN in de zee gaan zwemmen, maar dan moest je wel tegelijkertijd met de andere Dolfijnen boodschappen sturen naar Moeder en Vader God, over hoe het echt met de gezondheid van Moeder Aarde ging.

Ook de Dolfijnen huilden nu tranen met tuiten en vertelden hoe de halfslapende grote mensen hun gevaarlijke afval en rotzooi gewoon in alle oceanen hadden gegooid, en net deden alsof het er niet zat weg te rotten. Daardoor moest een groot aantal Dolfijnen heel vaak terug naar de Witte Tuinen, om daar jaren lang uit te rusten van al het gif. Moet je nagaan hoeveel de Dolfijnwezens van de mensen en Moeder Aarde houden, om steeds maar weer terug te komen om deze moeilijke taak te doen. Nu stuurden de kinderen met z’n allen hun zuivere kristallen energiestralen naar de Dolfijnen en bedankten ze, voor wat de Dolfijnen voor de Aarde en de mensen hadden gedaan. Zelfs zonder dat deze het wisten.

Nadat de Diamantkinderen een paar jaar op de Aarde waren en er zo veel aan het veranderen was, begonnen de Moeders en sommige Vaders aan de kinderen te vragen wat ze allemaal konden en of het moeilijk was om dit hen te leren. En zo begonnen hele families de wonderlijkste klanken en geometrische figuren van Liefde en Licht uit te wisselen naar alles wat leeft. Want alles hoort bij elkaar, dat wisten ze nu. Als je het ene kwaad doet, doe je ook jezelf kwaad. Alles wat je in gedachte-energie uitstuurt, komt vanzelf op een dag weer netjes bij je terug. Dat is de wet van waarheid van Moeder en Vader God en dat is heel eerlijk; vind je ook niet??? Zo kan je leren om een ander geen kwaad te doen. Slim hé? De nieuwe manier van leven op Moeder Aarde was begonnen.

Toen was het de tijd om met iedereen die wilde, tegen alle nog rondzwevende mensen en kinderen, die niet meer in een Aards lichaam zaten, te gaan zingen. Deze mensen waren verdwaald toen hun lichaam doodging en zij nog niet wisten hoe zij hun vrienden konden vinden, aan de andere kant van de Regenboogbrug. Ze waren bang geworden of geschrokken en dus bleven ze maar zonder een Aards lichaam dichtbij de Aarde rondzweven. Ze probeerden te vertellen aan sommige kinderen en mensen die hen konden zien, dat ze het echt allemaal niet snapten en dat de meeste mensen hen niet eens zagen of hoorden. Dit maakte hen boos of verdrietig. Nu kwamen er allemaal Hulp Engelen om samen met de Diamanten Liefdesstralen deze enorme grote groep van verdwaalden mee te laten nemen naar de Gouden Zonnen. De Zonnewezens ontvingen de verdwaalden met open armen, of liever gezegd met hun gouden vleugels. De Liefde en de waarheid maakten de verdwaalden langzaam weer helemaal beter.

En zo leerden de Diamantkinderen hun Ouders dat de waarheid niet was wat zij hadden gedacht. “Alles hoort bij elkaar”, vertelden ze. “Dus moeten we allemaal goed voor elkaar zorgen.” Bij die tijd vroegen de kinderen of de ouders binnen in zichzelf eerlijk wilden gaan voelen. En wat zagen zij? Een wonderschone Diamanten Ster, en de kinderen vertelden hen: “Dit zijn jullie ook in het echt. Maar dat zijn jullie vergeten, doordat het vele tijdreizen je half in slaap hebben gemaakt. Dit is als leerschool bedoeld om te ontdekken wie je echt bent: een Energie”. Daarbinnen in ze, geheel zonder dat ze er erg in hadden, zaten Moeder en Vader God te roepen om weer samen in alle Liefde te gaan spelen in het Paradijs. Toen alle mensen dit geleerd hadden, hielden ze in gedachten elkaars handen vast, in een hele grote kring die helemaal om de Aarde ging. Wit, zwart, geel of rood, allemaal waren ze verbonden vlak voordat Moeder Aarde begon te schudden om opnieuw geboren te worden. En toen gebeurde het wonder: iedereen op Aarde werd één geheel! Eén grote stralende DIAMANT was geboren.